مطالعات فرهنگی و رسانه ایران
این تارنما به آخرین مباحث حوزه مطالعات فرهنگی و رسانه ایران با چشم انداز ارتباطی می پردازد.مطالعات فرهنگی و رسانه ایران
این تارنما به آخرین مباحث حوزه مطالعات فرهنگی و رسانه ایران با چشم انداز ارتباطی می پردازد.مقاله تأویل عکس، و چگونگیِ تحقق لذت متن در مخاطب
«مطالعات فرهنگی و رسانه ایران»- در این نوشتار به مقاله ای با عنوان تاویل عکس، و چگونگی تحقق لذت متن در مخاطب می پردازیم.
دانلود متن کامل مقاله برگرفته از سایت سید
عنوان نشریه: باغ نظر : پاییز و زمستان 1389 , دوره 7 , شماره 15 ; از صفحه 27 تا صفحه 36 .
عنوان مقاله: تاویل عکس، و چگونگی تحقق لذت متن در مخاطب
نویسندگان: حسن پور محمد*, نوروزی طلب علیرضا
* پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران
چکیده:
خلق متن می تواند در پی خواست لذت نیز باشد. لذتی که پدید آورنده متن، در حین آفرینش متن، آن را تجربه می کند؛ و لذتی هم، که خواننده ناشناخته متن، در قرائت متن، آن را کشف می کند. لذت متن، شاید حقیقت نهفته در هستی متن باشد، که مخاطب - چه خواننده نامعلوم آن، و چه مولف به سان مخاطب اولیه اش - آن را در زیبایی متن، مشاهده، و از چنین دریافتی، حظ می برد. گادامر، از بزرگ ترین فلاسفه معاصر، حقیقت و زیبایی را دو عنصر تفکیک ناپذیر در هر متن و به ویژه در اثر هنری دانسته، و دریافت لذت را، منوط به آشکارگی حقیقتی می داند که در متن نهفته است.
عکس، به مثابه متنی لذت آفرین، آشکارگی حقیقت خود را در برابر مخاطب ویژه خویش، به نحوی منحصر به فرد، آشکار می کند. رولان بارت، لذت عکس را در اتاق روشن - کتابی که منحصرا درباره عکاسی نوشت - می کاود. استودیوم و پونکتوم، دو عنصر حظ بصری، در عکس، که اولین بار در اتاق روشن مطرح می شوند، می توانند به سایر متون تصویری (تجسمی) نیز، قابل بسط باشند.
کلید واژه: لذت متن، رولان بارت، اتاق روشن، عکس، استودیوم، پونکتوم
اثر هنری چیست؟
«مطالعات فرهنگی و رسانه ایران»- به اعتقاد مارسل دانسی اثر هنری نماد جامعه مصرفی ماست. و بیانگر ابتذال و ملال آور بودن زندگی در عصر کنونی است.
در واقع اثر هنری اثری است که زمان بر آن تاثیر نمی گذارد. مثلا حافظ با گذشت چندین سال هنوز اثرش اثری هنری محسوب می شود.
هنر واقعی از مرز اجتماع و زمان و امور مرسوم عبور می کند و ماندگاری طولانی دارد. برای اطلاعات بیشتر در خصوص هنرهای تجسمی و هنرهای بصری مقاله زیر را مطالعه کنید.
عنوان مقاله: از نشانه شناسی تا واسازی عکس (18 صفحه)
دکتر امیر علی نجومیان
دانشیار ادبیات انگلیسی دانشگاه شهید بهشتی
amiran 35@hotmail.com
تاریخ دریافت مقاله:9/3/86
تاریخ پذیرش نهایی:24/5/86
پژوهشنامه فرهنگستان هنر » شماره 5 (صفحه 100)
چکیده
این مقاله در دو بخش ارائه می‌شود.پس از طرح چـند پیش انـگاشت بـرای ورود به بحث اصلی،در بخش نخست، پس از طرح دوگانه متمایز عکس و همچنین انواع نگاه در عکاسی،نشانه‌شناسی عکس بـه عنوان یک روش خوانش متن درون رویکرد ساختارگرا معرفی می‌شود و مهم‌ترین استراتژی‌ها و روش‌های این روش(مانند جـانشینی/همنشینی،تقابلهای قطبی،ارجاع مستقیم و ضمنی،روایت ایـن جهت)توضیح داده مـی‌شود.در بخش دوم،براساس نگاه نشانه‌شناسی ساختگرای مطرح شده به طرح روشی نوتر با عنوان واسازی،یا به تعبیر نگارنده،نشانه‌شناسی پسا ساختارگرا پرداخته می‌شود.در این نوشتار به‌ویژه به نظریات نظریه‌پرداز ادبی، هنری و فرهنگی رولان بارت پرداخته خواهد شـد.با اشاره به نوشته‌های مختلف بارت در زمینه عکاسی برآنم که نشان دهم چگونه نوشته‌های او از نگاهی ساختگرا در آغاز به نگاهی واساز در آخرین اثرش اتاق روش دگرگون می‌شود.در این بخش به استراتژیهای خوانشی مانند غیاب مدلول،بی‌تکلیفی مـعنی،مرگ و دلالت تـصویری، آرایه،بینا متینت،ضد روایت،چند معنایی و عناصر استودیوم و پانکتوم در نظریه بارت اشاره خواهد شد.آثار تصویری که برای بررسی در این مقاله استفاده شده‌اند، عکسهای عکاسانی ایرانی هستند که آثارشان در نمایشگاه پنجره‌های نقره‌ای؛برگزیده آثار عکاسان معاصر ایران:17 نـگاه در مـوزه هنرهای معاصر تهران در خردادماه سال 1358 به نمایش گذاشته شد.
واژگان کلیدی:
نشانه‌شناسی،عکس،ساختگرایی،پسا ساختارگرایی،واسازی،رولان بارت،اتاق روشن.
ادامه مطلب ...
اندی وارهول کیست؟
«مطالعات فرهنگی و رسانه ایران»- اندی وارهول یکی از نقاشانی است که آثارش در کلاس نشانه شناسی مورد بررسی قرار گرفت.
اَندی وارهول (به انگلیسی: Andy Warhol) (زاده ۶ اوت ۱۹۲۸ - مرگ ۲۲ فوریه ۱۹۸۷)*[۱] هنرمند، نویسنده، و فیلم‌ساز پیشرو آمریکایی، از بنیان‌گذاران هنر پاپ دههٔ ۱۹۵۰ در ایالات متحده بود. او شناخته‌شده‌ترین چهره هنر پاپ و دارای اندیشه‌های بسیار آوانگارد بود.
هنر پاپ، هنری کمابیش طاغی و ضد ارزش‌های هنری آکادمیک بود که در میانهٔ قرن بیستم پا گرفت. آثار اندی وارهول یا اندرو وارهولا با وجود آنکه در زمان حیاتش مخالفان بسیاری در میان منتقدان داشت محبوبیت عام زیادی کسب کرد و او را به یکی از جنجالی‌ترین شخصیت‌های هنری مبدل کرد. هم‌اکنون بزرگ‌ترین موزهٔ دنیا که به یک هنرمند اختصاص دارد در پیتزبورگ پنسیلوانیا موزهٔ اندی وارهول است.[۱]
زندگی‌نامه
اندی وارهول (سمت راست) در مراسمی در کاخ سفید ترسیمی از جیمی کارتر را به او اهدا می‌کند. (ژوئن ۱۹۷۷).
اندی وارهول در ۶ اوت ۱۹۲۸ (میلادی) در پنسیلوانیا به دنیا آمد. او فرزند سوم یک خانوادهٔ کارگر مهاجر بود.
وارهول در سال‌های ۱۹۶۰ استودیوی معروف خود را با نام «کارخانه» (The Factory) تأسیس کرد. او با این کار ویژگی یکتایی و ناب بودن اثر هنری را از بین برده و شروع به تولید آثار هنری در مقیاس انبوه کرد. در همین دوره وارهول شروع به نقاشی از تولیدات معروف آمریکایی مانند سوپ کمپبل و بطری کوکاکولا نمود. یکی از شناخته‌شده‌ترین کارهای او، قوطی‌های سوپ کمپبل است که در سال ۱۹۶۲ میلادی ترسیم شده است.
او در ۲۲ فوریه ۱۹۸۷ در نیویورک درگذشت و آنجا به خاک سپرده شد.
دیدگاه
او در کتاب «فلسفه اندی وارهول» نوشته‌است: «چیز شگفت انگیز درباره آمریکا این است که سنتی را آغاز کرده که در آن ثروتمندترین مشتریان دقیقاً همان چیزی را می‌خرند که فقیرترینشان می‌خرند. شما می‌توانید کوکاکولا را در تلویزیون ببینید و می‌دانید که رئیس جمهور کوکاکولا می‌خورد، الیزابت تایلور کوکاکولا می‌خورد، و فکر کنید، شما هم می‌توانید کوکاکولا بخورید. کوکا همان کوکاست و با هیچ مقداری از پول نمی‌توانید کوکایی بهتر از آنچه داشته باشید که یک ولگرد در گوشه‌ای می‌خورد. همه کوکاها یکسان هستند و همه آنها خوب. این را الیزابت تایلور می‌داند، رییس جمهور می‌داند، ولگرد می‌داند و شما هم می‌دانید.» از ویژه‌ترین شیوه‌های وارهول تکرار است، او با استفاده از چاپ سیلک برای تکرار مکانیکی موضوعاتش و حذف احساسات شخصی هنرمند از اثر، زندگی و تصویرهای زندگی انسان مدرن را به نمایش می‌گذارد.[۱]
آثار مربوط به ایران
اندی وارهول در سال ۱۹۷۷ میلادی، پرتره‌ای از فرح پهلوی را کشید.[۲] پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران، این اثر و دیگر آثار مشابه در انبار موزه هنرهای معاصر تهران ماند و عملاً نادیده گرفته شد.[۳]
کتاب‌ها
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به اندی وارهول در ویکی‌گفتاورد موجود است.
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ اندی وارهول موجود است.
فلسفه اندی وارهول، از A تا B و برعکس
پاپیسم، دهه شصت وارهول